“Plastic Man” [sic] will come into a world of colour and bright shining surfaces where childish hands find nothing to break, no sharp edges, or corners to cut or graze, no crevices to harbour dirt or germs … The walls of his nursery, his bath … all his toys, his cot, the moulded light perambulator in which he takes the air, the teething ring he bites, the unbreakable bottle he feeds from … all will be plastic. (Plastics, Yarsley & Couzens 1941, p. 154)'
Maar, hoe visionair ook, over de -toch vanzelfsprekende- gevolgen van al die plastic luxe was toen nog geen sprake. En eigenlijk zijn we wat dat betreft nog niet veel verder geëvolueerd dan in 1941. Ongelofelijk, maar anno 2010 zijn er nog geen restricties wat betreft de productie, of -gratis- verdeling van deze rampzalige stof. Iedereen die dat wil mag wegwerpprodukten produceren, verdelen, zelfs uitdelen, zonder daar enige verantwoordelijkheid voor te dragen.
Geen wonder dat onze oceanen in TGV-vaart worden gevuld met niet-afbreekbaar afval, dat dezelfde kinderen van hierboven volzitten met chemische stoffen, en daar de gezondheidsgevolgen van dragen
. Dezlfde kinderen willen we leren recycleren, zorg te dragen voor de natuur,terwijl een 10-jarige nooit een schone wegberm of een proper strand heeft gekend; plastic is een doodgewoon onderdeel van zijn leefwereld...
De oplossing ?
Erkennen dat plastic een historische, ecologische en economische blunder was, en is.
Een zelfgecreëerd Paard van Troje.We moeten er vanaf, terug naar een niet plastieken maatschappij, een Post-Plastic Society .
No comments:
Post a Comment